Rujuta Diwekar: A Silent Revolution

After reading her first book ‘Don’t lose your mind- Lose your Weight’, I started loving myself.. It’s not that I have lost some 15 kg weight or something.. But, I don’t feel the need to, because Rujuta teaches you to love yourself the way you are..

The celebrated nutritionist and the author of two best-sellers, ‘Don’t lose your Mind- Lose your Weight’ and ‘Women and the Weight loss Tamasha’, Rujuta Diwekar, indeed, initiates a ‘Silent Revolution’ within yourself.. She questions ur lifestyle, eating habits, jobs, relationships and everything that affects the way u look and the way u feel..

With the changing lifestyles, altering social patterns and the advent of competition in every field of life, we have stopped thinking about what we really want and what makes us truly happy.. We want to stay thin, look beautiful just because people around us like and appreciate that.. But never do we think about ‘feeling beautiful’ from inside which, in fact, makes us look great for outside.. It’s to Rujuta’s credit that now we have two amazing self-help books.. which finally teach us to get in tune with our inner-self; to eat according to the signals of our stomach; and to do what we really like to do..

Rujuta has been bold enough to argue that the so-called ‘Dieting’ or ‘fasting’ does not make anyone fit and slim, in fact, eating according to the signals of your stomach does.. Our body needs care, pampering and love; and by eating nutritious and balanced food, we actually pamper our body. A pampered and loved body always looks fabulous, no matter whatever its weight is.. Eating right food at the right time and working out regularly is the ‘Mantra’ of having a beautiful body, with toned muscles, amazing figure and glowing skin, according to Rujuta..

The way Rujuta writes is very friendly, and most of the times while reading her books, you get a feeling that you are talking to your dear elder cousin.. she is so assertive, but yet convincing in her thoughts, that one gets tempted to walk on the path she shows.. in fact, why not to.. if you are going to love yourself this way.. afterall, the whole world will love you, if you love yourself..!!!

एका असामान्य माणसाची असामान्य कहाणी आणि एका सामान्य माणसाची सामान्य कहाणी..!!

गेल्या आठवड्याच्या अखेरीस दोन मराठी चित्रपट पहायची संधी मिळाली.. म्हणजे, संधी मिळवली खरंतर.. कारण, 'बालगंधर्व' आणि 'ताऱ्यांचे बेट' या दोन्ही चित्रपटांची इतकी चर्चा ऐकली होती.. की रुपेरी पडद्यावर जाऊन पाहण्याचा मोह आवरला नाही.. मराठी सिनेमा कात टाकतोय, ह्याचा पुन्हा एकदा प्रत्यय आला.. गेल्या १-२ वर्षांपासून मराठीत कितीतरी वेगळ्या धाटणीचे चित्रपट येत आहेत. आतापर्यंत जोगवा, नटरंग, गाभ्रीचा पाऊस, हरिश्चंद्राची factory, मी सिंधुताई सपकाळ, हे आणि अशा प्रकारचे अनेक चित्रपट आले.. त्यातील प्रत्येकाने इतिहासातील किंवा वर्तमान सामाजिक परिस्थितीवर प्रकाश टाकण्याचा प्रयत्न केला.. आजचा मराठी चित्रपट हा केवळ मनोरंजनाचे माध्यम न राहता, एक सामाजिक प्रबोधनाचे साधन बनू पाहतो आहे.. आणि त्याचं समाजात स्वागत होत आहे, हे निश्चितपणे सामाजिक प्रगतीचं द्योतक आहे.. 

'बालगंधर्व' चित्रपट येण्यापूर्वीच त्याबद्दलची चर्चा सुरु झाली होती.. सुबोध भावेने बालगंधर्व साकारण्यासाठी घेतलेल्या अथक मेहेनतीची जेवढी चर्चा झाली, तेवढेच नितीन देसाई यांचे भव्य सेट्स, आखीव-रेखीव काम आणि नीता लुल्ला आणि मंडळींनी पोशाख व दागिन्यांवर घेतलेले कष्टही प्रसिद्ध झाले.. प्रत्यक्ष चित्रपट एवढा भव्य आणि छान बनला आहे, की ह्या सर्व मंडळींनी घेतलेली मेहेनत फळाला आली, असे मनोमन वाटते. आजच्या आपल्या पिढीला बालगन्धर्वांविषयी फारशी काहीच माहिती नाही.. फक्त येता-जाता वाचलेल्या काही गोष्टी वा कधीतरी पाहिलेले दुर्मिळ फोटो आणि ऐकलेले किस्से ह्यापलीकडे आपण कधी गेलो नाही.. पण, ती व्यक्ती काय होती, त्यांचे आयुष्य कसे खडतर होते, त्यांनी कलेची जोपासना व साधना कशी केली आणि हे सर्व करताना मूल्यांची जपणूक कशी केली, हे कुठे माहित होतं?? हे सर्व ज्ञात करून देणारा हा चित्रपट आजच्या पिढीसाठी  खूप मोठी  देणगी ठरला आहे.. समीक्षा करणारे करतच राहतात.. किंबहुना, अनेक व्यक्तींना कशालाच बरं म्हणवत नाही, त्यांना चुकाच पटकन दिसतात.. मला अशाप्रकारची मतं देणारे बरेच भेटले, "जमला नाहीये नीट.. बालगंधर्व हे काही ऐर्या- गैर्याचे काम नाही.. चित्रपट पकडच घेत नाही.." एक ना अनेक, ह्यापैकी काही गोष्टींमध्ये तथ्य असेलही कदाचित.. पण तरीही, ह्या चित्रपटाचे, 'एक अप्रतिम प्रयत्न!' म्हणून आपण कौतुकच केले पाहिजे..  एखादा पुरुष स्त्री-वेशातही इतका सुंदर दिसू शकतो, की स्त्रियांनाही त्या सौंदर्याचा हेवा वाटावा.. हे सुबोधने पुनश्च एकदा सिद्ध केले आहे.. बालगंधर्वांचे हरवलेले संगीत कौशल इनामदार व आनंदगंधर्व यांनी पुन्हा जीवंत केले आहे.. हे ही नसे थोडके.. मला तर बुवा चित्रपट फारच आवडला.. भामिनी, सुभद्रा, सिंधू यांच्या सौंदर्यामुळे, पेहेरावामुळे आणि सुमधुर गाण्यांमुळे मीही त्यांचा प्रेमात पडले आहे..!!

'ताऱ्यांचे बेट' हा देखील एक खूप चर्चा झालेला चित्रपट.. तोही खूप छान झाला असता, पण मूळ कथानक आणि पटकथा ह्यातच फारशी ताकद नसल्याने चित्रपट काही ठिकाणी गटांगळ्या खातो.. सचिन खेडेकर, अश्विनी गिरी ह्यासारखे कसलेले अभिनेते असल्याने त्यांनी मूळ कथानकातील कमी भरून काढण्याचा आटोकाट प्रयत्न केला आहे.. मुलाचे हट्ट पुरे करू न शकणाऱ्या एका अगतिक बापाची ही कथा आहे.. मुलाला एकदा ५-स्टार हॉटेल मध्ये नेऊन आणेन, असे वचन देणाऱ्या बापाला ५-स्टार चे २२,००० रुपये गोळा करण्यासाठी काय खस्ता खाव्या लागतात, आणि त्या खाऊनही शेवटी पदरात अपयशच कसं पडतं, एवढीच खरंतर ही कथा.. ती मांडताना शक्य तितकी रंजकता आणण्याचा कयास केला आहे.. काही ठिकाणी त्यात यश मिळतं, काही ठिकाणी नाही मिळत.. पण चित्रपटाचा एकत्रित प्रभाव पडायला हवा तसा पडत नाही.. तरीही, कोकणातील दापोली-आंजर्ला भागाचं नेत्रदीपक सौंदर्य, तेथील निरागस आयुष्य आणि ते जगणारी त्याहून निरागस माणसे, रोजच्या आयुष्यात त्यांना द्यावी लागणारी झुंज, हे सगळं मनात घर करून जातं, यात शंका नाही..

एकुणात काय.. सुरुवातीला म्हटल्याप्रमाणे वेगळ्या धाटणीचे चित्रपट म्हणून ह्या चित्रपटांकडे पाहायला हवं.. पहिला चित्रपट एका असामान्य माणसाची असामान्य कहाणी सांगतो, तर दुसरा एका सामान्य माणसाची सामान्य कहाणी वर्णतो.. हे जरी खरं असलं, तरी दोन्ही चित्रपट हे वास्तवातेचे चित्रण करतात..!! आणि म्हणूनच, मनाला चटका लावून जातात..!! 

Taranga: an Introduction

Hallo Friends,

I have been having a thought of writing my own blog since last year. But, somehow could not really implement it. Today is Akshayy Tritiya, and there is a saying, that if you initiate any good work on this day, it lasts forever. It’s not that I was looking for a ‘muhurat’ for starting a blog, but since it is happening on Akshayy Tritiya, I will surely try to accomplish this task of writing.

This blog is a sincere attempt to channelize my thoughts in the proper direction. This will help me organize my ideas and write them in proper ‘write-up’ manner. In addition, this is going to enable me share my ideas and thoughts with you, receive your responses on them, and if possible, initiate a constructive discussion on the same.  The writings and the discussions following them will certainly lead all of us to a better understanding of various issues.

The pattern of this blog is purely personal, and whatever I will write, will be my own thoughts and ideas. There isn’t any professional, political or any other purpose behind it. This is the reason; I do not want to confine myself to any specific arena. I will write on various issues, which can broadly be classified under the labels; ‘International Relations’, ‘Society and Politics’ and ‘Art and Literature’.

Friends, I am looking forward for the constructive responses from your side.

Thank you!!!

मन-तरंग : प्रस्तावना

नमस्कार!!

अक्षय्य तृतीयेच्या शुभ मुहूर्तावर ह्या ब्लॉग-प्रपंचाला सुरुवात करीत आहे.. म्हणजे, मुद्दामहून मुहूर्त पाहून वगैरे हे केलंय, असं नव्हे. ते तसं सहजच झालंय.. पण, आजच्या दिवशी एखाद्या कामाला सुरुवात केली वा एखादा संकल्प केला, तर तो चिरंतन टिकतो, असं म्हणतात.. आजपासून, नियमितपणे ब्लॉग-लेखन करण्याचा संकल्प करीत आहे.. तो किती काळ टिकतो माहित नाही, पण तो पूर्णत्वाला नेण्याचा मी सतत प्रयत्न करीन.

आपल्या आसपासच्या विश्वात अनेक घटना घडत असतात.. संवेदनशील अशा आपल्या मनावर त्या तरंग उठवून जात असतात.. काळाच्या ओघात ते जुने तरंग लुप्त होत जातात, आणि त्यांची जागा नवीन तरंग घेतात.. अशा या तरंगांना वाहण्यासाठी वाट मोकळी करून देणे, हाच ह्या ब्लॉगचा मुख्य उद्देश आहे..!!

ब्लॉग सुरु करण्यामागे मुख्यत्वेकरून दोन हेतू आहेत.. एक म्हणजे, माझ्या मनातील विचार व  कल्पना तुमच्यापर्यंत पोहोचवणे.. त्यावरील तुमची मते जाणून घेणे.. आणि  झालंच तर त्यावर चर्चा करणे.. जेणेकरून, आपणा सर्वांच्याच विचारात, समजुतीत प्रगल्भता येईल..  ब्लॉग चे दुसरे उद्दिष्ट मला निर्मळपणे नमूद करावेसे वाटते.. ह्या ब्लॉग-लेखनाने माझे स्वतःचे विचार योग्य रीतीने मांडण्याचा मला सराव होईल.. 

तुमच्या सहकार्याने माझ्या मनातील तरंगांची व्याप्ती वृद्धिंगत होईल अशी अपेक्षा करते.. 

असेच वेळोवेळी भेटत जाऊ..

धन्यवाद..!!

War on Terror after Death of Laden

“What was more important to the history of the world.. the Taliban or the collapse of the Soviet Empire??..  Some stirred-up Muslims.. or end of the Cold War???”

These were the words by Zbigniew Brezinski, the National Security Advisor to President Jimmy Carter, when asked about the revival of Islamic extremism. The Cold War dynamics had such great influence over the US foreign policy makers that they had completely lost their far-sightedness. They were partially successful in giving the Soviets back their ‘Vietnam’, as Afghanistan had become a bleeding wound for Soviet Union. But the tactics US employed to deal with this were much more dangerous. The medicine proved to be more hazardous than the disease!!!

The encouragement to Mujaheddin groups, revival of the age-old concept of ‘jihad’ and cries of ‘Islam in danger’, all backfired against the Americans, who are still paying heavy price for it. ‘Some stirred-up Muslims’ have made life miserable for the whole human race. These non-state actors have posed serious ‘non-traditional security threat’ to world.

The eggs of Cold War started hatching immediately after the end of Bipolarity. But US was so in the mood of celebrating its victory over the Soviet Union and emergence of a myth called ‘unipolarity’, that it completely ignored developments of Islamist revivalism. Taliban seized power in Afghanistan in 1996 and still had cordial relations with the Americans. US neither supported the ‘Northern Alliance’ (a bulwark built by the people in north Afghanistan against the Taliban and were aided by Russia, India, Iran and Tajikistan), nor did it itself came forward to curtail this menace.

Islamist extremists had already started spreading their wings in various parts of Europe and Asia. It was evident from the terrorist activities in Kashmir (India), Chechnya (Russia), Xinjiang (China), Ferghana valley region in Central Asia and also in Bosnia and Kosovo, the break-away republics of former Yugoslavia.

After 9-11, US declared ‘global war on terrorism’ and attacked Afghanistan, with the help of its NATO allies. But, this so-called ‘global’ war never became a global fight in the real sense. There was ‘trust deficit’ in US’s dealing with other Asian big powers like Iran, Russia, China and also India. On the contrary, America trusted its ‘ally’ nations unconditionally.

No non-state actors can function effectively without the support of the concerned state-actors. Pakistan continued with its double standards. On one hand, it provided support in ‘war against terror’, but on the other hand, it kept providing safe heavens to the terrorist networks on its soil. US appeasement of Pakistan was so strong that they never said a word about Pakistan’s weapons of mass destruction. Nor did they pay attention to India’s complaints about Pakistani support to terrorist groups operating in various parts of world.

Two days back, US killed the so-called face of terror, Osama Bin Laden, who was staying in peace near a military Academy of Pakistan, in Abbotabad. This incidence has brought up several issues. US, while celebrating the victory, has come to know about Pakistan’s true face. It is in the mood of withdrawing its forces from Afghanistan. But, this is certainly not going to end the complex issues.

It is very easy for a far-away nation to jump in a region and after 10 years of chaos, to withdraw from there. But the regional dynamics cannot be addressed in such a manner. A vast Muslim-majority regions in Asia; from west Asia, Af-Pak, Kashmir, Caucasia and Central Asia to South East Asia have been stirred by these dangerous extremist factions. Islamist revivalism has inversely affected the peace and order in this region.

Killing of Laden is not likely to make any difference as far as functioning of Al Qaida is concerned, as the organization itself is based on decentralization, and operates from its thousands of centers spread across the globe.

The way ‘war on terror’ has been handled would not certainly lead to restoration of peace and stability. Instead it might lead to some serious consequences.